Ligota Czamborowa z kart historii

Wieś sięga swoimi korzeniami średniowiecza. Jej nazwa pochodzi od typu formy osadniczo - prawnej, więc Ligot na Śląsku mamy wiele. W środkowej i północnej Polsce odpowiednikiem tej nazwy są Wole i Wólki.

Staropolskie słowo ligota - ulga, oznacza wieś założoną na tzw. "nowym pniu", wolną przez określony czas od podatku na rzecz pana. Drugi człon nazwy jest kontrowersyjny do dziś, bo można spotkać się z następującymi formami: Czamborowa, Samborowa lub nawet, jak podaje spis powszechny z 1910 roku, Czarnoborowa. Prawdopodobnie najstarszą z tych form jest Samborowa i świadczyłoby to o istnieniu właściciela Sambor. W materiałach faktograficznych jest wprawdzie mowa o niejakim Samborze lub Sąborze lecz jego imię potwierdzono tylko raz w 1178 roku. Był on właścicielem wsi Samborowce w obecnej gminie Pietrowice. Możliwe jest, że imię Sambor wywodzi się od jeszcze starszego Wszemir, potwierdzonego w 1136 roku. Natomiast forma Czamborowa jest prawdopodobnie transmisją nazwy Samborowa lub wywodzi się od słowa Czamborowa mającego określać położenie wioski wśród gęstych lasów.

Ludność zamieszkująca Ligotę w średniowieczu, żywiła się plonami z prymitywnie uprawianych piaszczystych pól, zajmowała się hodowlą, rybołówstwem, zbieractwem i pszczelarstwem. Mieszkańcy zajmowali się także wyrębem drzewa na potrzeby hutnicze, pracą na roli oraz rzemiosłem związanym z obróbką żelaza. Od roku 1835 Ligota posiadała własną szkołę. Na przełomie XVIII i XIX wieku wieś liczyła 14 gospodarzy, 9 wolnych zagrodników i 26 chałupników (hutników i drwali).

W 1910 r. we wsi żyło 562 mieszkańców pochodzenia polskiego. W marcu 1920 r. w czasie plebiscytu, sympatie narodowe wyglądały następująco: na 324 uprawnionych do głosowania, za przynależnością do Polski oddano 199, a do Niemiec 129 głosów.

Ligota była wsią zamożną. W 1935 roku jeden z jej gospodarzy ufundował kościół w Izbicku srebrne - pozłacane cyborium. Wieś od początku swego istnienia była mocno związana z Izbickiem, spowodowane to było bliskością geograficzną, jak i wspólnotą ważniejszych urzędów, miejsc kultowych i publicznych oraz osobą tego samego właściciela.