Siedlec z kart historii

Źródła pisane potwierdzają istnienie osady już w 1302 roku, prawdopodobnie jednak jest ona starsza. W 1302 roku wioska nazywała się Sedelicz. Jest to bardzo stara forma językowa pochodząca od słowa sioło, osiedle, siedlisko i jest synonimem równie popularnej na Śląsku nazwy Grodziec - Gródek, grodzisko. Jej nazwa należy do typu nazw kulturowych związanych z formą osadnictwa i życiem materialnym człowieka. Potwierdzeniem dla jej sensowności jest istniejące tam grodzisko średniowieczne, którego fragmenty można odnaleźć poza terenem dzisiejszej wsi, nad stawem. Osiedle zbudowane było w kształcie zbliżonym do koła, od strony północno - wschodniej otaczał je staw, natomiast od południowego - zachodu płytka i niezbyt szeroka fosa. Miąższość nawarstwień kulturowych na majdanie wynosiła 70 cm, świadcząc o wielowiekowości obiektu. Wymiary grodziska to: po linii wschód zachód ok. 26 m. z czego na fosę przypadało 10 m., po linii północ - południe ok. 19 m., w tym 4 m fosy. Ogólna powierzchnia wahała się w granicach 400 m2. Chronologię znaleziska określono na XVI - XVIII wiek, jednak po gruntownych badaniach stwierdzono, że nie można wykluczyć wcześniejszego powstania obiektu. W okresie międzywojennym, w miejscu grodziska wybudowana była altana parkowa. Podczas badań powierzchniowych, prowadzonych w 1934 roku w Siedlcu znaleziono materiały o pochodzeniu wczesnośredniowiecznym.

Podobno na miejscu dzisiejszej osady znajdowała się wieś Paluszowice, która jak wiele innych na Górnym i Środkowym Śląsku, została całkowicie zniszczona w czasie trwania wojny trzydziestoletniej (1618-1648). Zniszczył ją szwedzki oddział księcia Chrystiana von Mannsfeld.

Dwór Siedlec był początkowo własnością hrabiów von Larisch z Kamienia Wielkiego, jednak na mocy testamentu hrabiny Zofii von Larisch z domu Strachwitz - Zauche przeszedł na własność hrabiów von Strachwitz. Źródła pisane podają, że w tym okresie osadę zamieszkiwało 22 chłopów, zaś po roku 1823 - osiemnastu.

W XIX wieku dwór, którego zabudowania leżały w środku wsi, wydzierżawiono hrabiemu Elsner von Gronow. Pola dworskie liczyły 1000 mórg ziemi ornej i 12 mórg lasu. Były tam też pokłady rudy żelaza, którą transportowano do wielkiego pieca w Kamieniu. Pod koniec XIX wieku wieś liczyła 17 gospodarzy, 10 zagrodników i 5 chałupników z rodzinami. Zaś w szkole katolickiej naukę pobierało 226 dzieci również ze Sprzęcic, Poznowic i Sławy.

W 1910 roku w osadzie mieszkało 578 osób z czego 539 mówiło po polsku, jedna była dwujęzyczna, a 37 posługiwało się językiem niemieckim. Od końca XIX wieku istniało tu Towarzystwo Oświaty na Śląsku imieniem św. Jacka.

W czasie plebiscytu (1920) na 78 uprawnionych, do głosowania przystąpiło 77 osób, z tego za Polską było 37, a za Niemcami 46.